C-Archief 2021-2025

We study how Europe could replace US support for Ukraine both (i) financially, in terms of the fiscal effort required, and (ii) militarily, in terms of weapon production. Financial effort: The financial challenge of replacing US aid is limited. Currently, European governments are spending just 0.1% of their annual GDP on bilateral aid for Ukraine - a minor effort. To replace US aid flows and keep total support at the same level: Europe needs to double its yearly support to an average level of 0.21% of GDP. This is less than half of what Denmark and the Baltics are already doing and on a level of what Poland and the Netherlands do. In short: Europe as a whole would need to follow Scandinavia’s or Poland’s example. In absolute terms (billions of Euro), the biggest European countries and the EU Institutions will be decisive. To replace US aid and get to 0.21% of GDP, Europe as a whole needs to increase its yearly aid flow from currently €44 bn per year to €82 bn per year. The biggest donors for that effort will be the EU institutions (Commission and EIB), who will need to increase their annual support from currently €16 bn to €36 bn per year. Next comes Germany (from currently €6 billion to at least €9 billion per year), then Great Britain (from €5 to €6.5 bn per year), then France (from currently just €1.5 bn to €6 bn per year), Italy (from currently just €0.8 bn to €4.5 bn) and Spain (from just €0.5 bn to €3 bn per year). All remaining European donors would need to move from €14 bn to €16.5 bn per year. To avoid freeriding, we recommend offering financial incentives to those countries giving aid to Ukraine. Big Ukrainian donors (in % of GDP) could get priority access to any new EU-level defense financing scheme. Large Ukraine aid could also be exempt from EU fiscal rules, or deducted from each nation’s contributions to the EU budget. Military effort: On military aid, replacing the US will be more challenging, but is possible in many domains. We show weapon-by-weapon that Europe’s industry has viable alternatives for almost all of the main US heavy weapon systems donated to Ukraine. Europe also accelerated ammunition production and this effort would now need to be intensified at greater speed and scale, especially for howitzer ammunition. Our data show that the biggest dependency from US-produced weapons is in (i) rocket artillery such as HIMARS (86% of weapons for Ukraine are US-produced systems), (ii) Howitzer ammunition (82% US produced), (iii) long-range anti-aircraft systems such as Patriots (70% US produced). In other domains, European weapons play a more important role, in particular regarding Howitzers and battle tanks. Among the heavy weapons, US HIMARS and Patriots are hardest to replace, as is the supply of ammunition for these systems. Also, US intelligence sharing and satellite imagery are decisive. To respond to these challenges: Europe needs to ramp up the production of essential weapons and artillery ammunition quickly and broadly. It is advantageous that European donors already transited away from donating from stocks to procuring new weapons for Ukraine from industry. These procurement efforts would need to be extended considerably by making firm medium- and long-term commitments to weapon-producing firms. For US weapons that are hard to replace, Europe could place orders in the US and beyond. Viable alternatives to HIMARS include the South Korean K239 Chunmoo and Israel’s PULS. In addition, Europe could heavily invest in the development and production of alternative systems such as SAMP/T. European countries could also increase drone production considerably, both by European producers, and, more importantly, by directly investing in the highly successful weapons industry of Ukraine. Finally, Europe would need to move fast to build alternative digital, satellite, and intelligence systems, including accelerated and expanded initiatives such as the satellite internet constellation IRIS2.

Verenigde Staten: Al jaren voordat senator McCarthy zijn heksenjacht begon op communisten leefde in Amerika de angst voor het ‘Rode Gevaar’, schrijft Clay Risen. De paranoia die zich toen in het collectieve bewustzijn nestelde, is nog niet verdwenen.

Zijn tegenstander Karol Nawrocki, van oppositiepartij Recht en Rechtvaardigheid (PiS), kreeg 49,7 procent van de stemmen.

Een van de geraakte bases ligt in Siberië, op ruim 4300 kilometer van de frontlinie.

WILLEMSTAD – Vandaag, 56 jaar geleden, op 30 mei 1969 brak op Curaçao een volksopstand uit die diepe sporen heeft nagelaten in de geschiedenis van het eiland en het Koninkrijk der Nederlanden. Meer dan vijftig jaar later blijven de gebeurtenissen van die dag resoneren – niet alleen als herinnering aan sociaal onrecht en raciale ongelijkheid, […]

Nieuwe besluiten van Trump en consorten, en nieuwe fallout. Een overzicht van dag 130, 131 en 132.

Recognition of the army’s atrocities in Gaza has moved into mainstream discourse. This alone cannot end the war — but it's a profound shift.

De klimaatactivisten van Extinction Rebellion (XR) staan de laatste jaren vol in de spotlights. Ze blokkeren snelwegen, plakken zich met lijm aan gebouwen en gooien soep over kunstwerken. Dat doen ze, in hun eigen woorden, om regeringen ervan te overtuigen "rechtvaardig te handelen in de klimaat- en ecologische noodsituatie."

Het kabinet moet de klimaatactiegroep de zogeheten ANBI-status voor goede doelen afnemen, vindt een meerderheid.

Op de begraafplaats Westerveld te Driehuis bevindt zich een grafsteen waarop (onder meer) vermeld staat:  ‘Dr G. Puchinger / Amsterdam 1 april 1921 / Ede 15 september 1999’. George Puchinger was van 1971 tot 1986 (de eerste) directeur van het Historisch Documentatie Centrum voor het Nederlands Protestantisme aan de VU. Hoewel in Westerveld zijn naam op een grafsteen staat, ligt hij daar toch niet begraven. Wie was George Puchinger, en waarom prijkt zijn naam toch op de grafsteen? Door: Bert Lever George Puchinger werd op 1 april 1921 in Amsterdam geboren als zoon van Katharina Puchinger (1892-1926) die afkomstig was uit Seewiesen in Bohemen in Oostenrijk (nu Javorná in Tsjechië). Als ongehuwd zwanger kwam zij naar Amsterdam om daar te bevallen; wie de vader was, is onbekend. Om te kunnen werken bracht Katharina de kleine George onder in het Amsterdamse ‘Tehuis Annette’ dat in 1905 opgericht was ‘voor ongehuwde moeders en onverzorgde zuigelingen van alle gezindten’. Katharina was er vaak niet, omdat ze elders werkte. George kreeg dan extra aandacht van de directrice, mw. Maria Wilhelmina (Maria) Gerritsen (1875-1935). Toen de moeder van George in 1926, pas 33 jaar oud, in Leiden overleed, nam Maria Gerritsen de zorg voor het jongetje geheel op zich. Ze nam daartoe ontslag als directrice en aan haar werd de voogdij over het kind toegewezen. Zij werd hiermee de pleegmoeder van George en door hem met ‘moeder’ aangesproken. Ze gingen wonen bij de zus van Maria, Adriana Helena IJda (IJda) van Schaick-Gerritsen (1873-1966) en haar man Willem Hendrik van Schaick (1949-1940). Noemde George Maria ‘moeder’, IJda noemde hij ‘tante’. Overigens was IJda tot aan haar huwelijk in 1926 directrice van de ‘Gereformeerde Ziekenverpleging’ in Amsterdam geweest (die vanaf 1928 Julianaziekenhuis zou heten) .  In 1932 verhuisden ze met z'n allen naar Zeist. In 1935 overleed Maria Gerritsen, de pleegmoeder van George. Haar rol werd overgenomen door haar zus IJda, die zo zijn tweede pleegmoeder werd, maar die hij altijd ‘tante’ zou blijven noemen. Op beide pleegmoeders is hij gesteld geweest. Hoewel hij Rooms-Katholiek gedoopt was geworden, kwam hij via de dames Gerritsen in een Gereformeerd nest terecht en werd daarin ook opgevoed. Opleiding en benoeming aan de VU In Zeist behaalde Puchinger het diploma HBS-A, waarna hij in Utrecht Nederlands ging studeren. Hij vatte zijn studie breed op en volgde ook allerlei andere colleges. Tijdens de oorlog nam hij deel aan het verzet en bracht als gevolg daarvan enkele maanden door in de Strafgevangenis in Leeuwarden. Na de oorlog pakte hij de studie weer op en studeerde uiteindelijk in 1955 af in de wijsbegeerte. Puchinger publiceerde veel en werkte ook een aantal jaren op de documentatieafdeling van Koninklijke/Shell aan de geschiedschrijving van het bedrijf. Intussen studeerde hij op, en werkte hij aan, publicaties over de gereformeerde voormannen Abraham Kuyper en Hendrik Colijn. In 1969 resulteerde dit in een promotie aan de VU op een proefschrift over de laatste: Colijn en het einde van de Coalitie. In 1969 werd aan de Katholieke Universiteit Nijmegen (inmiddels Radboud Universiteit) het Katholiek Documentatiecentrum (KDC) opgericht met als doel ‘het erfgoed van het Nederlands katholicisme van na 1800 vruchtbaar te laten zijn voor vraagstukken van deze tijd’. Aan de VU, bracht dit de toenmalige bibliothecaris Johan Stellingwerff (1924-2010), en de rector Wilhelm Friedrich de Gaay Fortman (1911-1997), op het idee iets soortgelijks tot stand de brengen voor het protestantse erfgoed. Het leidde tot de oprichting van het Historisch Documentatiecentrum voor het Nederlands protestantisme na 1800 (HDC). Puchinger werd er directeur van en zou dat tot zijn pensionering in 1986 blijven. Hij was er ook daarna nog geregeld te vinden. Onder zijn leiding werden belangrijke collecties verworven en groeide het HDC uit tot een belangrijk centrum voor de geschiedschrijving over het Nederlandse protestantisme. Puchinger droeg hier zelf met een groot aantal publicaties ook aan bij. Levenseinde In 1997 kreeg Puchinger een lichte beroerte die hem belemmerde in zijn functioneren. Hij vereenzaamde in zijn grote patriciërshuis aan de Koningin Emmakade in Den Haag, al brachten vrienden hem bezoek en namen hem mee uit eten. In zijn laatste levensperiode verbleef hij in een Waals verzorgingstehuis, het Maison Gaspard de Coligny. Toen dit een verbouwing onderging, werden patiënten en personeel voor enkele weken ondergebracht in een hotel in Lunteren. En het is hier dat George Puchinger op 15 september 1999 overleed, naar zeggen na het genoten hebben van een goede maaltijd. Hij had bepaald dat zijn lichaam aan de wetenschap ter beschikking gesteld moest worden en zo is dat ook gebeurd. Hij werd dus niet begraven. Afscheid Drie maanden na Puchingers overlijden werd er op zaterdag 18 december een afscheidsbijeenkomst voor hem gehouden in de Westerkerk in Amsterdam. De bijeenkomst was georganiseerd door ‘zijn’ HDC. Tot de sprekers behoorden onder meer Puchingers opvolger als directeur van het HDC, Jan de Bruijn, en ook diens latere opvolger George Harinck. Natuurlijk werd er aandacht gegeven aan zijn werk als historicus, maar hij werd toch vooral herdacht als vriend. Dat deed ook zijn jeugdvriend, sinds het eind van de jaren '30, Jan Lever (oud-hoogleraar Dierkunde aan de VU). Deze vertelde onder meer een anekdote die ook vandaag weer actueel voorkomt. In de hongerwinter van 1944 was hij bij Puchinger op bezoek op diens kamer bij zijn stiefouders Van Schaick-Gerritsen. In het donker zaten ze bij kaarslicht uren met elkaar te praten. En ineens haalde Puchinger een blikje sardientjes tevoorschijn. In die tijd vrijwel ondenkbaar. Het echtpaar Van Schaick-Gerritsen had de vooroorlogse waarschuwing van minister-president Colijn om, met het oog op de dreigende tijden, voorraden in huis te halen, heel ruim opgevat en er was zelfs na vier jaar oorlog nog wat ‘extra’s’ ..... Het was een persoonlijke bijeenkomst, maar ook een kerkdienst onder verantwoordelijkheid van de Nederlandse Hervormde Gemeente van Amsterdam onder leiding van de voormalige VU-hoogleraar dogmatiek Jan Veenhof. Toch een grafsteen Puchinger droeg bij leven zorg voor de graven van zijn pleegmoeders. Als eerste betrof dat het graf van zijn eerste pleegmoeder, Maria Wilhelmina Gerritsen. Zij werd in 1935 bijgezet in het graf op De Nieuwe Ooster in Amsterdam waarin haar ouders al begraven lagen. Zijn tweede pleegmoeder, Adriana Helena IJda van Schaick-Gerritsen werd in 1966 begraven op de begraafplaats Westerveld in Driehuis; Puchinger zorgde voor een ‘liefhebbende’ tekst op de steen. Zijn pleegvader Willem Hendrik van Schaick was in 1940 op de begraafplaats Bosrust in Zeist begraven, later werd in dit graf diens nichtje Lammigje Dina Blanken (1909-1998) bijgezet. Na Puchingers overlijden werd zijn nalatenschap (grotendeels) ondergebracht in de Stichting De Honderd Gulden Reis. Deze heeft ook de verantwoordelijkheid op zich genomen voor de genoemde graven. Op initiatief van deze stichting werd in 2002 de naam van Puchinger bijgeschreven op de grafsteen van zijn tweede pleegmoeder op Westerveld. Ondanks het feit dat hij hier niet begraven werd en zijn lichaam aan de wetenschap te beschikking stelde, is er zo op deze begraafplaats op grafnummer KM138 wel een gedenkplek voor hem. Op de steen staat nu vermeld: Hier rust / mijn lieve, zorgzame, pleegmoeder / Mevrouw A. H. IJ. van Schaick-Gerritsen / 22 mei 1873 - 1 november 1996 / oud-directrice van het Juliana Ziekenhuis / te Amsterdam // Dr. G. Puchinger / Amsterdam 1 april 1921 / Ede 15 september 1999 // Tot de wederopstanding des vleses. / "Maar ieder in zijn eigen rangorde: Christus als eersteling, / Vervolgens die van Christus zijn" 1 Cor. 15:23. // "Vrees niet, want Ik heb u verlost, Ik heb u bij uw naam geroepen, gij zijt Mijn" / Jes. 43:1. Op de steen staat dus als plaats van overlijden vermeld ‘Ede’, terwijl hij in Lunteren stierf. Lunteren behoort evenwel wel tot de uitgestrekte gemeente Ede. Belangrijkste bronnen Kuijk, Jan. Vrienden nemen afscheid van 'romantische' Puchinger. Trouw, 20 december 1999. Puchinger, George (onder redactie van J. de Bruin en G. Harinck), 2001. Jonge jaren 1921-1945. Uitgeverij Aspect, Soesterberg, 344 pag. Verder lezen Bak, Peter (2009). G. Puchinger, Geheugen van de VU Bekijk ook de documentaire: George Puchinger: God heeft tijd voor ons Bert Lever is oud-student van de VU en nauw betrokken bij Terebinth, stichting voor funerair erfgoed. Hij schrijft voor deze site over graven van VU-persoonlijkheden. Met dank aan George Harinck.

De hoofdredactie van de NOS wijst erop dat er de afgelopen jaren op verschillende momenten in gesprek is gegaan met vertegenwoordigers van XR.

Deze week werd de duurzame restauratie van de voormalige sluiswoning aan de Goejansverwellesluis 74 in Hekendorp bij Oudewater door Hendrick de Keyser Monumenten afgerond. Het Rijksmonument is een van de oudste gebouwen van Hekendorp en daardoor getuige geweest van een belangrijke historische gebeurtenis; de aanhouding van Wilhelmina van Pruisen door de Patriotten in 1787. In de 19e en 20e eeuw had het pand bij de sluis een belangrijke openbare functie als herberg. Later werd het gebouw weer bewoond door de sluiswachter en zijn gezin. Om het prachtige monument toekomstbestendig te maken was een grondige restauratie en verduurzaming noodzakelijk. Dankzij de steun van Stichting Aan Boord heeft Hendrick de Keyser deze restauratie kunnen realiseren. Nu de restauratie is afgerond kan het historische pand weer bewoond worden als comfortabel woonhuis met een bijzonder verhaal.

De auto kreeg Charles van koning van Bahrein, Hamad bin Isa al-Khalifa, als cadeau voor zijn kroning in 2022.

Hij wordt vaak aangezien voor een wolf: de Saarlooswolfhond. Zaterdag zijn er zeker dertig bij elkaar in Woudenberg voor de jubileumshow van de Nederlandse Vereniging van Saarlooswolfhonden (NVSWH). Het ras én de verenging bestaan officieel precies 50 jaar.

Nadat een petitie van Jesús Medina Molina (55) uit Vleuten viral ging, werden in 2018 de eerste schaaktafels neergezet in het Utrechtse Maximapark. Zeven jaar later staan er schaaktafels op 277 locaties in Nederland en het idee gaat nu zelfs de wereld over.

Chinese efforts to spy on the Dutch are intensifying, with the focus on semiconductors, Dutch Defence Minister Ruben Brekelmans said on Saturday.

De blauwe verificatiebadge op X laat mensen weten dat een account van openbaar belang authentiek is. Meer informatie over welke soorten accounts geverifieerd worden.

Protest: Extinction Rebellion wil zaterdag het Mediapark ‘bezetten’ uit protest tegen de NOS-berichtgeving over het klimaat. De actiegroep vindt dat de omroep zich te veel laat leiden door de belangen van grote bedrijven. De journalistiek reageert kritisch.

U.S. President Donald Trump said on Friday he had fired the director of the National Portrait Gallery in Washington, D.C., describing her as a supporter of diversity, equity and inclusion initiatives and saying she was inappropriate for the role.

De Goejanverwellesluis bij Hekendorp is nog altijd dicht. Sloepjes die van de Hollandse IJssel via de Dubbele Wiericke naar de Oude Rijn willen varen, moeten nog even wachten.

The Honourable Sean Fraser, Minister of Immigration, Refugees and Citizenship, issued the following statement on the Supreme Court of Canada’s decision in Canadian Council for Refugees v. Canada (Citizenship and Immigration), 2023 SCC 17:

Policy and Regulations - Canada-U.S. Safe Third Country Agreement

A pregnant mother-of-four is raising concerns about their detention in a single room for 24 days.

Kim Sajet was twaalf jaar directeur van het museum. Trump noemt haar "zeer partijdig" en zegt dat er snel een vervanger wordt aangesteld.

Wall Street seems to have finally figured out Donald Trump—and it may be too late.

Op de door Israël bezette Westoever vindt een juridische revolutie plaats: Palestijns land wordt kadastraal te boek gesteld als Joods bezit.