When the Cold War standoff between two nuclear superpowers ended, many U.S. officials hoped that nuclear weapons would lose their relevance. Instead, the bomb is “back with a vengeance,” write the nuclear experts Vipin Narang and Pranay Vaddi in the latest issue of Foreign Affairs. Russia has threatened to use nuclear weapons in Ukraine, China has vastly increased its arsenal, and the diplomatic guardrails that limited proliferation for decades have eroded. Now, for the first time, the United States must “deter and protect its allies from multiple nuclear-armed great-power rivals” at once.

To navigate these rising dangers, the United States needs to upgrade its nuclear capabilities, revive arms control talks with China and Russia, and once again place nuclear affairs at the forefront of American grand strategy, argue Narang and Vaddi. If this effort fails, Washington “could find itself in a full-blown nuclear arms race”—or, worse, face an adversary that uses a nuclear weapon because the United States “appears to be unwilling or unable to deter such an attack.”

Gemini Dit is een samenvatting van het opiniestuk "Creating a Culture of Helplessness" van Tom Nichols in The Atlantic van 30 juni 2025. https://sites.google.com/view/stylo-aisite/samenvattingen/trump-insults-america

De Gevaarlijke Moralische Equivalentie van Trump

Tom Nichols, een expert in internationale betrekkingen, bekritiseert in zijn artikel de neiging van president Donald Trump om de Verenigde Staten moreel gelijk te stellen aan autoritaire regimes zoals China en Rusland. Nichols stelt dat Trump deze morele equivalentie toepast als een vast patroon in zijn retoriek, wat hij als schadelijk voor de Amerikaanse democratie beschouwt.

Trumps reactie op beschuldigingen tegen China: Nichols illustreert zijn punt met een recent interview van Trump met Fox Business-presentatrice Maria Bartiromo. Toen Bartiromo Trump confronteerde met Chinese misdaden, zoals spionage, diefstal van intellectueel eigendom en de verspreiding van fentanyl, wuifde Trump de beschuldigingen weg. Hij suggereerde dat Amerika "hetzelfde doet", en herhaalde cynisch: "Dat is hoe de wereld werkt. Het is een smerige wereld." Nichols, die meer dan drie decennia internationale betrekkingen heeft gedoceerd, erkent dat de wereld complex is, maar verwerpt ten stelligste het idee dat de VS en China simpelweg "twee stoute kinderen op de speelplaats" zijn.

Eerdere voorbeelden en de motivatie van Trump: Dit is niet de eerste keer dat Trump deze tactiek gebruikt. Nichols herinnert aan een incident in 2017 toen Trump, geconfronteerd met de kwalificatie van Poetin als een "killer" door Bill O'Reilly, antwoordde: "We hebben veel moordenaars. Ons land is toch niet zo onschuldig?"

Nichols betoogt dat Trumps moralische equivalentie niet voortkomt uit een diepgeworteld filosofisch standpunt of een strategische overweging. In plaats daarvan is het een uiting van intellectuele luiheid en een gebrek aan moreel onderscheidingsvermogen. Principes zijn voor Trump hinderlijk als ze zijn onmiddellijke "winst" (in de nieuwscyclus, een onderhandeling, of een discussie) in de weg staan. Trumps gebrek aan principes wordt verder geïllustreerd door zijn gemakkelijke omschakeling van pro-choice naar pro-life standpunten toen dit hem politiek beter uitkwam.

Het gevaar van Trumps narratief van hulpeloosheid: Volgens Nichols dient Trumps retoriek een tweeledig doel:

1. Vermijding van verantwoordelijkheid: Als Trump zou toegeven dat de VS een betere natie is met een erfgoed van vrijheid en democratie dat unieke verantwoordelijkheden met zich meebrengt als leider van de vrije wereld, dan zou hij gedwongen zijn tot actie. Hij zou standpunten moeten innemen tegen agressie en predating, en moeilijke beslissingen moeten nemen in het langetermijnbelang van de VS, in plaats van zijn eigen kortetermijnbelang.
2. Creëren van een cultuur van wanhoop: Door Amerika af te schilderen als een "eindeloze nachtmerrie van misdaad en bloedbad", creëert Trump een gevoel van hopeloosheid bij zijn volgers. Hij suggereert dat de wereld inherent slecht is en dat idealen als een "stralende stad op een heuvel" dwaas zijn. Het enige dat telt, is "deals sluiten" om te krijgen wat je nodig hebt. In dit wereldbeeld is de VS geen leider of voorbeeld, maar slechts een land dat "met de dobbelstenen gooit in een achterafstraatje."

De impact op de democratie: Deze "nihilistische" en "hulpeloze" narratief is volgens Nichols giftig voor een democratie. Een democratie gedijt alleen wanneer burgers verantwoordelijkheid nemen voor hun regering. Trumps verhaal moedigt burgers aan zichzelf te zien als zowel boeven als slachtoffers, die elkaar moeten bevechten in een gigantische emmer. De moderne wereldorde, gebouwd op Amerikaanse diplomatie en opofferingen, wordt door Trump gereduceerd tot een criminele strijd tussen landen die niet beter zijn dan maffiafamilies.

Nichols besluit met de oproep aan Amerikanen om Trumps lasterpraatjes over de Verenigde Staten niet te accepteren. De VS is een superieure natie in vergelijking met dictaturen als Moskou en Beijing, en de vrede en welvaart die Amerikanen genieten, zijn van voor Trump en zullen blijven bestaan na zijn vertrek. Nichols stelt dat hoewel de VS geregeerd wordt door Trump, men niet hoeft te accepteren dat men in "Trumps Amerika" leeft.

Verwant onderwerp: De Conservatieve Aanval op Empathie

Het artikel wordt gevolgd door een korte samenvatting van "The Conservative Attack on Empathy" van Elizabeth Bruenig. Dit stuk onderzoekt het conservatieve idee dat empathie een "fundamentele zwakte van de Westerse beschaving" is. Dit standpunt, dat stelt dat mensen te veel begaan zijn met de pijn van anderen om rationeel hun eigen belangen te behartigen, wint terrein in conservatieve kringen. Bruenig suggereert dat deze anti-empathische wereldvisie minder een redelijk argument is en meer een copingmechanisme.